آنچه که در رسانه های رسمی به خصوص در سال های ابتدایی ورود اینترنت و شروع فعالیت شهروندان مختلف در گروه های اجتماعی مطرح و دامن زده شد ، بطور عمده وجه منفی و مخرب این شیوه های ارتباطی و فعالیت های مجازی بود ، نکات و ملاحظات غیر سازنده و مخربی که واقعی بودند ولی در برابر حجم و میزان کارآمدی ، کارآفرینی و سازندگی این فعالیت ها میزان بسیار کمتری را شامل می شدند ، آن هم در شرایطی که مسولان و متولیان موانع و عوامل بازدارنده متعددی را در برابر حرکت وسیع شهروندان قرار می دادند و طبعا در این فضا کمکی به پیشبرد اهداف سازنده شیوه های جدید ارتباطی نمی شد ، به قول کارشناسان ، در موارد متعددی جامعه ما شاهد نوعی بازدارندگی از طرف برنامه ریزان و مدیران مسول در برابر پدیده های جدید با هدف به اصطلاح بازدارندگی جوانب منفی کاربردهای اینترنت در شکل ها و با کاربردهای مختلف بود ، ولی این نوع برخورد ،با انرژی و هزینه هایی که تا کنون صرف این روش های عمدتا بازدارنده شده است اگر برای سازندگی ، تقویت امکانات سخت افزاری و نرم افزاری ، ترغیب کاربران عمدتا جوان این عرصه می شد قطعا می توانست دستاوردها و فواید سازنده و پیشبرنده بیشتری به همراه داشته باشد ، علاوه بر این ها بعد فکری ، محتوایی و جنبه های روانی آزار دهنده ای که به دلیل ضعف اینترنت یا فیلترینگ و انواع و اقسام شیوه های به اصطلاح بازدارنده همواره بر کاربران و فعالان عرصه به عنوان مانع سخت ، سنگینی کرده است، بسیاری از انرژی ها ، ایده ها و اراده ها را سست کرده یا اصولا از مسیر خارج ساخته است .
بعد از گذشت سالهای متمادی مشخص است که راه های سد و ممنوعیت و بازدارندگی های اعمال شده مسیر درستی برای پویایی نبوده است و بهتر است که این همه توان ، انگیزه و برنامه ریزی و پشتیبانی با همراه ساختن جامعه و همراه کردن افراد با انگیزه به ویژه قشر جوان صرف سازندگی ، تولید محتوا و امید بخشی شود ، تجربه در همه کشورهای توسعه یافته ثابت کرده است که ساخت ربات های آدم نما ، شکل دادن به فضای مجازی ، گروه های اجتماعی ،هوش مصنوعی . . . . همه بر اساس تربیت انسان متفکر برنامه ریز در محیط آزاد از دغدغه های روز مره و با پشتیبانی دولت ها و صاحبان سرمایه شکل گرفته و به بالندگی رسیده است .
موارد متعددی از سولات و ابهامات در مورد منافع ملی کشور یا برنامه های تحدید کننده همسایگان و سایر قدرت های حاضر در منطقه ما در رسانه های مختلف از در گستره فضای مجازی به طور جدی مطرح است، ولی مسولان و سخنگویان دولت یا پاسخ نمیدهند یا با پاسخ های دو پهلو از کنار آن ها میگذرند . به چند مورد از این ابهامات می پردازیم :
-- طرح یک کمربند یک جاده کشور چین از جمله طرح های کلان مطرح و در حال اقدام چین است که تعداد زیادی از کشورهای منطقه غرب آسیا را نیز در بر میگیرد . با اینکه در سال های اخیر از توافق و قرارداد همکاری ۲۵ ساله بین ایران و چین به اضا رسیده است با این همه هنوز معلوم نیست وضعیت ایران در برنامه وسیع یک کمربند ، یک جاده چگونه است .؟
-- دولت های کویت و عربستان طی چند ماه اخیر بارها ، مدعی مالکیت خود بر میدان گازی آرش شده اند ، متاسفانه در این خصوص افراد مسول و غیرمسول و غیرمرتبط ، اظهار نظرهای متناقض و گاه ضغیفی در این خصوص داشته اند ، در موضع رسمی نیز ، چند بار سخنگوی وزارت خارجه خیلی متین و مودب کویت را به صلح و صفا و خویشتن داری و مذاکره فراخوانده است ، به نظر نمیرسد اینگونه اعلام نظرها و عدم تصریح و تاکید بر مالکیت ایران تاثیر سازنده ای داشته باشد .لازم است صریح و بدون لکنت زبان بر مالکیت کشور تاکید شود و البته از کویت برای همکاری در حل و فصل موضوع دعوت شود ، در عین حال به عربستان یا هر کشور دیگری که تا کنون ربطی به موضوع نداشته و ندارد پاسخ در خور و شفاف داده شود .
-- دولت سیزدهم از ابتدای شروع به کار رسما پیگیر مذاکرات برجام بود تا در خصوص رفع تحریم ها اقدامی بشود ، البته دولت سعی داشت ، نامی از برجام نبرد به دلیل اینکه شاکله دولت تا قبل از روی کارآمدن مخالف و منتقد برجام بودند . با همه این احوالات چندین ماه ا ست که نامی و نشانی از مذاکره نیست ،دولت خوب است قدری در این زمینه شفاف سازی کند ، شعارهای قبلی خود را مرور کند و توضیح دهد که قریب دو سال مذاکره و گفتگو با طرف های خارجی چه دستاوردی داشته است و برای رفع تنگناهای موجود و حفظ منافع و حق و حقوق کشور چه برنامه ای دارد. ؟
-- دولت در مورد سایر طرح های عمرانی و توسعه کشور های همسایه مانند برنامه های ترکیه و جمهوری آذربایجان در شمال یادر قبال طرح وسیع و فرامنطقه ای کشور عراق در غرب چه طرح و برنامه ای دارد.؟
-- در قبال منطقه گازی مشترک با کشور قطر چه اقدامی ت گرفته و برای عقب نماندن و یک جانبه برداشت نکردن طرف مقابل چه اقدامی صورت خواهد گرفت .؟
این روزها شاهد برخی کشمکش ها ، موضع گیری ها و رفتارهای متفاوت از جانب همسایگان ایران بوده ایم که بسیار جای تامل دارد و برای سیاستمداران و تصمیم سازان و تصمیم گیران در نظام سیاسی کشور نیاز به تعمق و ژرف نگری بیشتری دارد .
بارها از این و آن به ویژه مردم کوچه و بازار شنیده ایم که سیاست پدر و مادر ندارد ، تفاهم ها ، توافق ها ، پیمان ها ، همه میتواند با کوچکترین اقدام یک طرف یا حرکت طرفین نادیده گرفته شود . از جمله نکات مورد اشاره که به ویژه پس از پرتاب و اصابت موشک به اهداف انتخاب شده در کردستان عراق ، منطقه ای در سوریه و نیز ناحیه مرزی پاکستان توسط سپاه پاسداران و در پاسخ به اقدامات تروریستی در کرمان و پاسگاههای مرزی راسک ، سراوان و دیگر مناطق سیستان بلوچستان و شهادت تعداد زیادی ازمردم و برخی از نظامیان ایرانی صورت گرفت، اقدامات ، تحولات و مواضع زیر قابل توجه است .
-- نامه و شکایت بردن دولت عراق به سازمان ملل به ویژه شورای امنیت سازمان ملل
دولت عراق به گونه ای برخورد کرده که گویا بعد از این قضیه که آنهم مسبوق به سابقه بوده اصولا آنچه فی مابین دو کشور بوده ، نه دوستی و صمیمیت بلکه یک کینه قدیمی بوده ، اینک نخست وزیر عراق میخواهد آن را نبش قبر کند !
-- موضع نخست وزیر عراق که گفته ایران یا نمیخواهد یا نمیتواند به اسراییل حمله کند به کردستان عراق حمله میکند .!؟
انگار نخست وزیر عراق کلیه بحث ها ، جلسات ، رفت و آمدها و اتمام حجت های مکرر از جانب ایران برای جلوگیری از نفوظ و رخنه عوامل مرتبط با اسراییل به ایران برای خرابکاری و عملیات نا امن ساز ، فرامش کرده است یا خود را به فراموشی میزند ؟
-- اتحادیه عرب ضمن محکوم کردن ایران درخواست تشکیل جلسه اضطراری داده که بیشتر محکوم کند . ظاهرا عرب ها با افتخار و غرور تمام از کیان قریب ۲۵ هزار شهید عرب فلسطینی و جراحت و معلولیت ده ها هزار انسان بیگناه به ویژه کودگان مظلوم و زنان بی پناه دفاع کرده و پاسخ سختی به رژیم کودک کش و سرکش اسراییل داده اند و مانده تنبه و تذکر به ایران ؟!
-- در مورد پاکستان در برابر دست درازی گروهک های تجزیه طلب و ضد ایران و اعتراضات مکرر ایران به پاکستان بابت بی عملی آن هادر برابر تعرضات و آدمکشی این گروهک ها و پناه دادن به تروریست ها ، دولت آن کشور جوری احساسی با قضیه برخورد کرده که انگار قبلا چنین اتفاقاتی رخ نمی داده و نیروهای ایرانی پاسخ نمیدادند ، تنها تفاوت کار برای ایران ، اعلامی بود که صورت گرفت، شاید بهتر بود اعلام رسمی نمی شد .صحبت هایی را از شهید سردار سلیمانی شنیدم که در سال ۱۳۹۷ و در برگزاری مراسم بزرگداشت شهدای بابل درمورد بدعهدی های پاکستان و بی عملی دولت این کشور نسبت به تحرکات و تجاوزات مکرر گروهک تروریستی جیش العدل تذکر میداد . به عبارتی سالهاست که این حرکات ایذایی با حمایت پاکستان و سرمایه گذاری عربستان در جریان است.
ناگفته نماند که دولت نیز به ویژه در قبال مقابله حکومت پاکستان و حمله ای که به منطقه مرزی کشورمان کرد و رسما هم آن را اعلام کرد عکس العمل رسمی و رسانه ای دقیق و در خوری از خود نشان نداد ،سکوت وزیر کشور در قبال سوال خبرنگار و موکول کردن به بعد،ضد و نقیض گویی ، اعلام اینکه کسی از مردم ما در حمله پاکستان به روستای مرزی کشته نشده و ، ، ، به عبارتی کوچک کردن تعرض کشور همسایه به خاک ما به عنوان پاسخ و مقابله با اقدامی که پس از سالها همراهی آنان با تروریست ها و بی مسولیتی شان در قبال عملیات تروریستی صورت گرفته بود، رفتاری مطلوب و هوشمندانه نبود .