تجلیل و تکریم از پیشکسوتان رسم ارزنده ای است که برخی در جامعه به آن توجه دارند، مدتی است که ارگان ها و سازمان های مختلف به این مقوله توجه جدی تری مبذول داشته اند . ، کاری ارزنده که ما در کشور در همه زمینه ها به آن نیاز داریم . اچند روز پیش نیز اینطور که در خبرها مشخص بود ، قهرمانان و مدال آوران و افتخارآفرینان پیشکسوت در رشته های مختلف ورزشی همراه با خانواده هایشان در همایشی مورد تجلیل قرار گرفتند .خدا را شکر که بسیاری از این بزرگان به لحاظ معیشتی زندگی مناسبی دارند و نیاز مادی ندارند ، برخی مقیم خارج از کشور هستند ، از سال ها پیش به دلایل مختلف مهاجرت کرده و در رفت و آمد هستند و سایرین در داخل کشور آبرومندانه زندگی میکنند . البته تعدادی از پیشکسوتان حوزه های ورزشی نیز حال و روز خوبی ندارند و نیاز است که سازمان های ذیربط به احوللات این قشر آبرومند و صاحب یاد و نام در جامعه توجه کنند . بالاخره هر حوزه تخصصی نهادی متولی دارد که می بایست به این موضوع توجه کند .بسیاری از قهرمانان نسل قبل در ازای فعالیت های خود حقوق و پاداشی دریافت نکرده اند ، گذران زندگی را از راه و با شغل دیگری انجام داده اند و اینک در کهنسالی راهی جز توجه مسولان حکومت و نهادهای ذیربط به این قشر وجود ندارد .
البته آنچه که بیش از هر چیز برای همین افراد صاحب نام در همه حوزه ها اهمیت دارد، احترام ، قدری دانی و یادآوری گذشته افتخار آفرین آنان است ، گذشته ای که بخش مهمی از عمر این افراد را و نیز توان و انرژی و در کل زندگی آنان را تشکیل داده است.
وظیفه همه ما است که پیشکسوتان حوزه های علمی ،آموزشی ، فنی و تخصصی و همه افرادی که در شغل ، مسولیت و حرفه خود صادقانه برای این ملت و مملکت کار و تلاش کرده اند را گرامی بداریم . برای هر انسان پا به سن گذاشته ، تجربه دیده و زحمت کشیده ، تشکر و قدر دانی و پاسداشت از تلاش های او بزرگترین پاداش است ، برای خود شخص ، همچنین خانواده و دوستان نزدیکش ، این یادآوری ها و پاس داشت ها جوانان حاضر در عرصه های مختلف نیز بیش از پیش برای تلاش موثرتر تشویق و ترغیب میکند .
این روزها شاهد برخی کشمکش ها ، موضع گیری ها و رفتارهای متفاوت از جانب همسایگان ایران بوده ایم که بسیار جای تامل دارد و برای سیاستمداران و تصمیم سازان و تصمیم گیران در نظام سیاسی کشور نیاز به تعمق و ژرف نگری بیشتری دارد .
بارها از این و آن به ویژه مردم کوچه و بازار شنیده ایم که سیاست پدر و مادر ندارد ، تفاهم ها ، توافق ها ، پیمان ها ، همه میتواند با کوچکترین اقدام یک طرف یا حرکت طرفین نادیده گرفته شود . از جمله نکات مورد اشاره که به ویژه پس از پرتاب و اصابت موشک به اهداف انتخاب شده در کردستان عراق ، منطقه ای در سوریه و نیز ناحیه مرزی پاکستان توسط سپاه پاسداران و در پاسخ به اقدامات تروریستی در کرمان و پاسگاههای مرزی راسک ، سراوان و دیگر مناطق سیستان بلوچستان و شهادت تعداد زیادی ازمردم و برخی از نظامیان ایرانی صورت گرفت، اقدامات ، تحولات و مواضع زیر قابل توجه است .
-- نامه و شکایت بردن دولت عراق به سازمان ملل به ویژه شورای امنیت سازمان ملل
دولت عراق به گونه ای برخورد کرده که گویا بعد از این قضیه که آنهم مسبوق به سابقه بوده اصولا آنچه فی مابین دو کشور بوده ، نه دوستی و صمیمیت بلکه یک کینه قدیمی بوده ، اینک نخست وزیر عراق میخواهد آن را نبش قبر کند !
-- موضع نخست وزیر عراق که گفته ایران یا نمیخواهد یا نمیتواند به اسراییل حمله کند به کردستان عراق حمله میکند .!؟
انگار نخست وزیر عراق کلیه بحث ها ، جلسات ، رفت و آمدها و اتمام حجت های مکرر از جانب ایران برای جلوگیری از نفوظ و رخنه عوامل مرتبط با اسراییل به ایران برای خرابکاری و عملیات نا امن ساز ، فرامش کرده است یا خود را به فراموشی میزند ؟
-- اتحادیه عرب ضمن محکوم کردن ایران درخواست تشکیل جلسه اضطراری داده که بیشتر محکوم کند . ظاهرا عرب ها با افتخار و غرور تمام از کیان قریب ۲۵ هزار شهید عرب فلسطینی و جراحت و معلولیت ده ها هزار انسان بیگناه به ویژه کودگان مظلوم و زنان بی پناه دفاع کرده و پاسخ سختی به رژیم کودک کش و سرکش اسراییل داده اند و مانده تنبه و تذکر به ایران ؟!
-- در مورد پاکستان در برابر دست درازی گروهک های تجزیه طلب و ضد ایران و اعتراضات مکرر ایران به پاکستان بابت بی عملی آن هادر برابر تعرضات و آدمکشی این گروهک ها و پناه دادن به تروریست ها ، دولت آن کشور جوری احساسی با قضیه برخورد کرده که انگار قبلا چنین اتفاقاتی رخ نمی داده و نیروهای ایرانی پاسخ نمیدادند ، تنها تفاوت کار برای ایران ، اعلامی بود که صورت گرفت، شاید بهتر بود اعلام رسمی نمی شد .صحبت هایی را از شهید سردار سلیمانی شنیدم که در سال ۱۳۹۷ و در برگزاری مراسم بزرگداشت شهدای بابل درمورد بدعهدی های پاکستان و بی عملی دولت این کشور نسبت به تحرکات و تجاوزات مکرر گروهک تروریستی جیش العدل تذکر میداد . به عبارتی سالهاست که این حرکات ایذایی با حمایت پاکستان و سرمایه گذاری عربستان در جریان است.
ناگفته نماند که دولت نیز به ویژه در قبال مقابله حکومت پاکستان و حمله ای که به منطقه مرزی کشورمان کرد و رسما هم آن را اعلام کرد عکس العمل رسمی و رسانه ای دقیق و در خوری از خود نشان نداد ،سکوت وزیر کشور در قبال سوال خبرنگار و موکول کردن به بعد،ضد و نقیض گویی ، اعلام اینکه کسی از مردم ما در حمله پاکستان به روستای مرزی کشته نشده و ، ، ، به عبارتی کوچک کردن تعرض کشور همسایه به خاک ما به عنوان پاسخ و مقابله با اقدامی که پس از سالها همراهی آنان با تروریست ها و بی مسولیتی شان در قبال عملیات تروریستی صورت گرفته بود، رفتاری مطلوب و هوشمندانه نبود .
چند تن از مدعیان مبارزه برای ملت ،با کمال وقاحت به ملت بزرگ ایران به ویژه خانواده های شهدای مظلوم جنایت خونبار ترور در کرمان جسارت کردند که این هتک حرمت با واکنش منفی گسترده قشرهای مختلف مواجه شد . عجیب است که این افراد خود بزرگ بین تمام تبلیغات خود را حرکت در مسیر بهبود بخشیدن و طبق گفته و مدعای خود رهایی مردم از استبداد و سوق دادن آنان به سمت توسعه ، آزادی و رفاه همگانی قرار داده اند .
عجیب است که این دسته از افراد مدعی با مواضع اخیر خود علاوه بر همدردی نکردن با مردمان آسیب دیده و داغدیده ، نشان دادند که بر خلاف ژست های دروغین مردمداری کاملا در خط و مسیر خوشایند رژیم اسراییل حرکت میکنند . این عده این قدر شعور و فهم سیاسی ندارند که لا اقل در روزی که مردم مواجه با مصبیت بزرگ شهادت و از دست دادن عزیزان و جگرگوشگان خود هستند ، نمک به زخم های عزاداران نریزند و اندکی در نفرت پراکنی حوصله کنند . اینکه حتی به درستی فردی یا جریانی نسبت به دولت یا حکومت نقد داشته باشد و نقد و مخالفت خود را بیان کند امری پذیرفتنی است . قطعا دولت و کلیه مسولان و برنامه ریزان برگزاری مراسم سالگرد شهادت سردارقاسم سلیمانی در برقراری و حفظ امنیت شرکت کنندگان وظیف و مسولیت دارند . اما نقد و مخالفت هم آدابی دارد . اینکه فردی ، گروهی ، مجموعه ای خود را سیاسی و مبارز و روشن فکر بداند ولی حرکاتش موید و موافق رفتار داعش باشد یا اقدامات سبعانه داعش و امثال آنانرا به هرشکل تایید کنند نتیجه کارشان همان است به عبارتی در یک جبهه قرار میگیرد .الزامان نباید قیافه و ابزار و شعارشان همانند داعش باشد .
حادثه تروریستی اخیر در کرمان علاوه برمحافل سیاسی ، اجتماعی داخل ایران مورد توجه و محکومیت بسیاری از کشورها ، شخصیت های بین المللی و جریانات فکری فرهنگی و سیاسیون مستقل قرار گرفت . در میان موج ابراز انزجار و محکومیت حادثه مذکور و دلداری و همراهی با آسیب دیدگان ، مجروهان و خانواده های مصبیت دیده . همدردی و هم نوایی و همدلی یکی از سیاست مداران و روزنامه نگاران تاجیکستانی نظرم را جلب کرد داداجان عطالله روزنامه نگارو سیاستمدار تاجیکستانی ضمن یادآوری بزرگی حادثه تروریستی در کرمان، تاکید میکند ، سال هاست که امریک و اسراییل ایران را تهدید میکنند مخصوصا بعد ازجنگ با فلسطین ، آنان آرزو میکنند که ایران در نقشه جهان نباشد. نویسنده تاجیک در بیانیه خود می افزاید که :
اگر ایران نباشد ، دنیا انگشتری بی نگین است .
اگر دنیا روشن است ، این روشنی از نور و فروغ و چراغ ایران است .
بس کسان و ناکسان در دنیا هستند که با حسادت به آزادگان و فرزانگان این مملکت می نگرند .
هیچ کشوری در دنیا نیست که مثل ایران بدخواه داشته باشد . ترور در کرمان حمله شغالان به قرارگاه شیران است . . . .